Prof. Dr. Zakir Avşar, ""Kişiye ipotekli siyaset" başlıklı yazısında, özetle şunları söyledi:
"
Diyoruz ki, CHP rotasını şaşırmış vaziyette. Yolsuzluk ve yozlaşmayı partinin sırtındaki bir yük olarak görüp atması gerekiyor. Bunun için de arınmalı, yolsuzluk ve yozlaşmaya bulaşanlarla yollarını ayırmalı, bunu kamuoyu ile paylaşmalı. Yolsuzluk ve yozlaşmaya sıfır toleransı tercih etmeli…
Peki ne oluyor? Elbette bunların hiç birisi olmuyor. CHP, ne yazık ki birtakım kişilerin içine düştüğü yolsuzluk ve yozlaşma batağında çırpınıyor, çırpındıkça batıyor. Daha kötü görünümler alıyor…
Şimdi de Terörsüz Türkiye Komisyonunda yer almak ve bu ortak gelecek tasavvuruna destek vermek için şartlarını ileri sürmüş… Yolsuzluk ve yozlaşma iddiaları dolayısıyla görevden uzaklaştırılan ve bağımsız yargı tarafından tutuklanan Ekrem İmamoğlu’nun “tutuksuz yargılanması”nı aksi takdirde katkı vermeyeceğini söylemiş…
Devletin PKK’nın feshini temin edip, silah bıraktırırken bile kurmadığı masayı kurdurmak, vermediği tavizleri verdirmek, kabul etmediği hiçbir kayıt ve şartı kabul ettirmek için yani konuyu ülkenin, milletin, coğrafyanın geleceği, kaderi olmaktan çıkarmak ve “al-ver”e çevirmek için elinden geleni yapmış…
Türkiye, terörsüz bir gelecek hayalini artık bir ütopya olmaktan çıkarıp, somut bir milli devlet politikası haline getirmiştir.
Terörün yarattığı korku ikliminden sıyrılıp huzura yürüyen bir ülke inşa etmek, yalnızca bir hükümetin değil, ortak aklın, toplumsal vicdanın ve tüm siyasi aktörlerin sorumluluğudur.
Ancak son günlerde kamuoyuna yansıyan “şartlı destek” beyanları, bu hedefin ciddiyetini gölgeleyen bir siyasi tutum sorununu tartışmayı zorunlu kılıyor.
Türkiye’nin terörle mücadelesine şartsız destek vermek, aslında bir tercihin ötesinde geleceğe dair ilkesel bir duruştur. İnsanların çocuklarını rahatça parka gönderebilmesi, şehirlerin sokaklarında endişesiz yürüyebilmesi, dağlarında huzurun, şehirlerinde refahın hâkim olması için ortaya konan bir yaklaşıma, hangi siyasi görüşten olursa olsun herkesin destek vermesi beklenir. Ancak bu beklenti, kişisel ya da siyasi hesapların malzemesi haline geldiğinde, toplumsal mutabakatın ruhu zedelenir.
